คริสต์มาสปีหนึ่ง กลุ่มคนที่ตกแต่งคริสตจักรเลือกใช้หัวข้อ “รายชื่อของขวัญวันคริสต์มาส” คือแทนที่จะตกแต่งด้วยของประดับสีเงินสีทองแวววาว พวกเขาแจกกระดาษสีแดงหรือสีเขียว ด้านหนึ่งให้เขียนรายชื่อของขวัญที่อยากได้จากพระเยซู ส่วนอีกด้านหนึ่งให้เขียนรายชื่อของขวัญที่อยากมอบให้พระองค์ผู้ทรงเป็นเจ้าของวันเกิด
ในที่สุดคืนดูภาพยนตร์ของอนุชนที่เราอธิษฐานเผื่ออย่างหนักก็มาถึง มีการติดโปสเตอร์ไปทั่วหมู่บ้าน และพิซซ่าร้อนๆ ก็พร้อมเสิร์ฟ ศิษยาภิบาลอนุชนชื่อสตีฟหวังว่าภาพยนตร์เกี่ยวกับสมาชิกแก๊งอันธพาลในนิวยอร์คที่ได้ฟังเรื่องราวของพระเยซูจากศิษยาภิบาลหนุ่มคนหนึ่ง จะทำให้กลุ่มอนุชนมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้น
เอมิลเป็นชายเร่ร่อนที่ก้มหน้ามองฟุตบาทยามที่เขาเดินย่ำไปทั่วเมืองวันแล้ววันเล่าอยู่นานหลายปี เขาไม่กล้ามองหน้าใครเพราะกลัวจะมีคนจำได้ เนื่องจากเขาก็ไม่ได้เร่ร่อนมาทั้งชีวิต ยิ่งไปกว่านั้น เขายังมุ่งมั่นกับการหาเหรียญหรือบุหรี่ที่ตกตามพื้น การก้ม มองพื้นเป็นนิสัยทำให้กระดูกสันหลังของเขางออยู่ในท่านั้นจนยืดตัวขึ้นลำบาก
แมรี่เป็นม่ายและมีปัญหาสุขภาพรุมเร้า ลูกสาวจึงชวนแม่ให้ย้ายมาอยู่ “อพาร์ตเม้นต์คุณยาย” ใกล้บ้านเธอ แม้จะต้องจากเพื่อนและครอบครัวไปไกล แต่แมรี่ก็ชื่นชมยินดีกับการจัดเตรียมของพระเจ้า
ในบ้านใหม่ของเด็บบี้ เธอเจอต้นไม้ที่ถูกทิ้งไว้ในมุมมืดของห้องครัว ใบที่รุ่งริ่งและมีฝุ่นเขรอะดูแล้วเหมือนใบของกล้วยไม้ผีเสื้อกลางคืน เธอนึกภาพว่าต้นไม้นั้นจะสวยงามเพียงใดเมื่อกิ่งก้านใหม่ที่รองรับดอกใบงอกงามอีกครั้ง เธอย้ายกระถางนั้นไปไว้ข้างหน้าต่าง ตัดใบที่ตายแล้วออก และรดน้ำจนชุ่ม เธอซื้อปุ๋ยมาใส่ ผ่านไปหลายสัปดาห์เธอเฝ้าสังเกตต้นไม้นั้น แต่ไม่มีกิ่งก้านใหม่งอกออกมาเลย “ลองดูอีกสักเดือนหนึ่ง” เธอบอกกับสามี “และถ้ายังไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงต้องทิ้งไป”
ในบรรดาประสาทสัมผัสทั้งห้า ข้อใดทำให้คุณย้อนนึกถึงความทรงจำได้ชัดเจนที่สุด สำหรับฉันคือการได้กลิ่น กลิ่นน้ำมันทาผิวสำหรับอาบแดดบางชนิด ทำให้ฉันนึกถึงชายหาดที่ฝรั่งเศสทันที กลิ่นอาหารไก่ทำให้ฉันนึกถึงสมัยเด็กเมื่อไปเยี่ยมคุณยายกลิ่นต้นสนบอกถึง “คริสตมาส” และกลิ่นโลชั่นหลังโกนหนวดบางชนิดทำให้ฉันนึกถึงลูกชายตอนเป็นวัยรุ่น
เราต้องการได้ยินเสียงพระเจ้า เมื่อถูกขอให้อุปถัมภ์เด็กเล็กสองคนอย่างกะทันหันเป็นเวลา 3 เดือน เป็นการตัดสินใจที่เกี่ยวกับอนาคตของพวกเขา เรามีลูก 3 คนที่อายุมากกว่า การต้องเป็นพ่อแม่อุปถัมภ์ของเด็กก่อนวัยเรียนไม่เหมาะกับวิถีชีวิตของเราและครอบครัวที่มีคนเพิ่มเกือบเท่าหนึ่งเป็นงานหนักมาก ในหนังสือที่เราอ่านประจำทุกวัน ซึ่งเขียนโดย เอมี คาร์ไมเคิล มิชชันนารีผู้มากด้วยประสบการณ์ ได้นำให้เราได้อ่านกันดารวิถี 7 ที่เราไม่คุ้นเคยมาก่อน
บ้านของเจนนี่อยู่บนถนนแคบๆ ซึ่งผู้ขับขี่รถมักใช้เส้นทางนี้ในชั่วโมงเร่งด่วนเพื่อเลี่ยงถนนสายหลักและเลี่ยงไฟแดง ไม่กี่สัปดาห์ก่อนคนงานมาซ่อมแซมผิวถนนที่พังยับเยิน พร้อมกับตั้งสิ่งกีดขวางและป้าย “ห้ามผ่าน” เจนนี่กล่าวว่า “ตอนแรกฉันกังวลมาก คิดว่าฉันคงเอารถออกไม่ได้จนกว่าถนนจะซ่อมเสร็จ แต่พอฉันเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าป้ายเขียนว่า “ห้ามผ่าน เข้าได้เฉพาะผู้อาศัยเท่านั้น” ไม่มีทางเบี่ยงหรือไม้กั้นสำหรับฉัน ฉันมีสิทธิ์เข้าออกเมื่อไรก็ได้เพราะฉันอาศัยอยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นคนพิเศษ”
หลังๆ มานี้ ลูกสาวของฉันสุขภาพไม่ค่อยดี สามีของเธอคอยดูแลและให้กำลังใจอย่างดี “ลูกมีสมบัติล้ำค่าอยู่นะนี่” ฉันบอก เธอยิ้มตอบว่า “ตอนเจอกันครั้งแรกแม่ไม่เห็นคิดอย่างนั้น”